Voor arbeiders die je hebt aangeworven vóór 2014 kon je via een beding in het arbeidsreglement of de arbeidsovereenkomst gedurende de eerste 6 maanden anciënniteit een verkorte opzeggingstermijn van 7 dagen voorzien. Wierf je de arbeider aan tussen 1 juli en 31 december 2013, dan kwamen die 7 dagen in de ‘rugzak’ of het eerste luik van de huidige opzegtermijn sinds het eenheidsstatuut (2014). Nu maakt het Hof van Cassatie daar komaf mee. Voortaan zul je voor deze welbepaalde groep arbeiders de gewone wettelijke of sectorale – vaak langere – opzegtermijnen in de rugzak moeten opnemen.
Moet je ten gevolge van de Covid-19-crisis een van jouw medewerkers ontslaan? Dan heb je waarschijnlijk verschillende vragen. Heb je reeds nagedacht over alle mogelijke oplossingen? Weet je of je de werknemer outplacement (ontslagbegeleiding ) moet aanbieden? Wat is de wetgeving die je in dit geval moet respecteren? Of hoe begin je überhaupt zo’n gesprek met de medewerker?
Zou jij erin slagen om telkens je professionele cool te bewaren? En vooral: om een correct sociaaljuridisch antwoord te geven?
Werknemers ontslaan is bijna nergens zo duur als in België. Om de kosten die met de exit van een medewerker komen kijken beter op te vangen, kun je als werkgever vanaf dit jaar – onder bepaalde voorwaarden en grenzen – een deel van je winst fiscaal vrijstellen.
Als je een medewerker laat gaan, heeft dat een grote financiële impact op je organisatie. Naast de ontslagvergoeding komen er – vaak vergeten – extra kosten bij kijken, bijvoorbeeld voor de rekrutering en opleiding van een nieuwe kracht. Hoeveel je exact moet neertellen, hangt af van geval tot geval. Een overzicht.
